moeilijk

Het nadert, veelste snel. Een schaduw die je inhaalt, langzaam zwelt de pijn aan. Afscheid nemen is k#t. Ik hou er niet van en doe er liever niet aan. Waarom ga je dan aan de andere kant van de wereld wonen? vraagt men zich af. Omdat ik ook geen afscheid wil nemen van mijn kansen en bovenal geen afscheid wil nemen van mijn man. En dus moet ik er weer door heen, het is al in werking gezet. Gisteren afscheid genomen van vrienden die we pas volgend jaar weer terugzien op een strand vlakbij Melbourne op hun trouwdag en vandaag afscheid genomen van mijn vriendin, ze liep de hoek om en uit mijn nabije omgeving voor minstens een jaar.
Ik weet dat er internet is en dat een skype-verbinding zo is gelegd, maar er is niets leuker dan spontaan een bekende op straat tegen te komen en een gesprek aan te gaan. Actief deel uit maken van iemands leven, niet alleen schriftelijk en electronisch.
Nu moet er ingepakt worden, alles weer in koffers proppen en het overige opsturen. Bijna 6 weken en nog voelt het als drie dagen.
Sorry als ik niet iedereen vaak genoeg heb gezien, sorry als het afspreken erbij inschoot, sorry dat ik aan de andere kant van deze aardbol woon, sorry als het anderen ook pijn doet.
Volgende blog vanuit Sydney.