met vallen en opstaan

Het is gebeurt, ze probeerde naar papa toe te rennen maar haar kleine dikke beentjes bleven achter...toen struikelde ze en als in slow-motion viel zij voorover, eerst op haar knieen, toen op haar buik en als laatste schaafde ze haar bovenlip en neus over het asfalt. En toen moest ze heel hard huilen, dikke tranen biggelden over haar rode wangen en bloed sijpelde uit haar neusje. Heel zielig....na een paar dikke knuffels en een glaasje water was ze weer blij. De eerste valpartij van waarschijnlijk honderden valpartijen, grote en kleine, pijnlijke en grappige en alles wat wij kunnen doen is toekijken, waarschuwen, vangen en troosten.

Er zit nog steeds geen schot in de huizenjacht, afgelopen nacht was weer een nacht met maar 6 uurtjes slaap en het komt me echt mijn strot uit. Heb een uur op deuren lopen kloppen, mensen op vriendelijke maar dringende toon gewaarschuwd dat ze te luidruchtig zijn en gefrustreerd rondge-ijsbeert. De enige oplossing is om Balmain te verlaten, maar dat betekent verder bij mijn vrienden vandaan, verder bij mijn werk vandaan, verder bij alles vandaan. Maar dan kunnen we in ieder geval rustig wonen en ik denk dat dat het belangrijkste is op dit moment.

Het is tijd om een langgekoesterde droom waar te maken, al jaren heb ik dit idee in mijn gedachten dat ik graag hoeden zou willen maken. Ik heb geen flauw benul hoe ik dat moet aanpakken en dus ga ik vanaf 20 oktober een cursus volgen. Eindelijk ga ik leren hoe ik een hoed moet maken, hoera! of in dit geval Hoeda!

xjes!