beentjes

Ik moet echt wat meer gaan bloggen, mijn goede voornemens houden totaal geen stand. Soms denk ik dat mijn avonturen in Sydney niet meer zo heel spannend zijn en dus vind ik dat ik niemand daarmee hoef te vervelen.
Maar kan me voorstellen dat het voor het thuisfront soms wel leuk is om een stukje te lezen over het leven ondersteboven aan de andere kant van de aardkloot. Hier waar het opeens herfst is, compleet met regen en een koel briesje. Waar mensen hun winterjas tevoorschijn halen ookal is het 's middags nog steeds 20 graden. En ik merk dat ik het ook koud heb, 's avonds zit ik met dikke sokken aan op de bank terwijl de temperaturen niet zoveel verschillen van die in Holland. Zo snel wen je aan het Australische klimaat. Hier waar het hele land in rep en roer is over een stom sexschandaal met rugby spelers, compleet met ontslag van de hoogste baas en het ontslag van een televisie-presentator. Een publieke opbiechting compleet met tranen....Ik zeg, het zijn gewoon sukkels en ik zou er geen minuut zendtijd aan verspillen, maar Australiers houden van sport. De varkensgriep of een aardbeving krijgen 20 seconden tijdens het journaal maar sport krijgt 20 minuten.
Hier waar de moeders met kinderen rond Pixie's leeftijd druk aan het netwerken zijn om ervoor te zorgen dat hun kind op 13-jarige leeftijd een plekje krijgt in 1 van de beroemdste prive-scholen in Sydney....wat ze eigenlijk niet kunnen betalen maar als het om je kind gaat lijkt een 2e hypotheek op je huis helemaal niet zo erg, zelfs niet in deze financiele crisis. Zomaar een paar dingen die vreemd zijn aan Australie.

Luc en ik zijn ons aan het voorbereiden op onze reis naar Nederland, we hebben er allebei heel veel zin in. Het is een vreemd gevoel dat we nu hier alles op moeten zeggen, we kunnen het appartement niet houden voor zo'n lange tijd en al onze spulletjes moeten in de opslag...Ook een heel goed gevoel dat ik lekker lang naar 'huis' ga, kan ik eindelijk weer echt het Hollandse leven proeven en lekker beppen met iedereen. Vooral ook belangrijk voor het kleine monstertje die steeds meer begint te brabbelen in een voor ons onverstaanbare taal, maar zij weet blijkbaar precies wat ze bedoelt...want ze is heel overtuigend.
Ben blij dat ze dalijk lekker met haar neefje en nichtje kan spelen en met opa en oma, dat ze mee kan op de fiets en lekker beestjes kan knuffelen op de kinderboerderij.
Zoveel om naar uit te kijken!

Pixie heeft gisteren anderhalf uur staan dansen bij de Unity, ze kreeg maar geen genoeg van de jazzband. Uiteindelijk hebben we haar onder luid protest mee naar huis genomen omdat ze bijna op haar beentjes in slaap viel. Dit kind is een sociaal feestbeest!