The King of Pop
Gisteren werd een beetje zo'n zelfde dag als de dag waarop wij hoorden dat prinses Di was verongelukt of waar we stonden toen we hoorden dat er een vliegtuig in het World Trade Center was gevlogen. Het bizarre was dat ik een tekenfilmpje voor Pixie aan het zoeken was op tv en langs een kanaal zapte waar net het nieuws was binnengekomen dat Michael Jackson was overleden. Ik slaakte een grote 'WAAAAAAAAATTTT?????' en Pixie keek me met grote ogen aan. Ik hoorde het nieuws amper anderhalf uur nadat hij met spoed was afgevoerd, terwijl iedereen in Holland lekker op 1 oor lag!
Ik vind het een vreemd idee omdat ik met zijn liedjes ben opgegroeid en omdat het eerste casette-bandje wat ik van mijn ouders kreeg zijn album "off the wall" was. Ik zong mee in nep-engels met al zijn liedjes en vond hem een enorme ster!
Toen hij en ik allebei ouder werden raakte hij een beetje zijn gezonde verstand kwijt en verzamelde ik genoeg gezond verstand om hem niet meer als een idool te zien. En toch blijf je altijd kijken, je oren blijven spitsen als hij in het nieuws is. Ik was blij te horen/lezen/zien dat hij concerten zou gaan geven in Londen. Misschien dat hij eindelijk weer een beetje normaal zou worden en weer echt goede muziek zou gaan maken.
Maar dat mocht allemaal niet zo zijn en opeens is op 50-jarige en veelste jonge leeftijd de King of Pop heengegaan.
En hoewel ik dat jammer vind ben ik vooral overspoeld met blijdschap voor hem. Eindelijk vrijheid van media, van geldgierige familieleden, beschuldigingen, verwachtingen over een come-back, waanvoorstellingen, lichamelijke en geestelijke ziektes en paparazzi.
Nu kunnen we hem eindelijk weer zien zoals hij herinnert moet worden, als dat kleine jongetje met en later zonder zijn broers. De entertainer met de gouden stem die mooie liedjes zong en fantastisch danstte. De Motown Michael.
En over een heel aantal jaar zal Pixie mij vragen over deze jongeman en wat er met hem is gebeurt en ik zal ervoor zorgen dat ook zij zijn liedjes kent en meezingt in het engels (want zij is tweetalig en doet natuurlijk niet aan nep-engels....so sophisticated)
Ik vind het een vreemd idee omdat ik met zijn liedjes ben opgegroeid en omdat het eerste casette-bandje wat ik van mijn ouders kreeg zijn album "off the wall" was. Ik zong mee in nep-engels met al zijn liedjes en vond hem een enorme ster!
Toen hij en ik allebei ouder werden raakte hij een beetje zijn gezonde verstand kwijt en verzamelde ik genoeg gezond verstand om hem niet meer als een idool te zien. En toch blijf je altijd kijken, je oren blijven spitsen als hij in het nieuws is. Ik was blij te horen/lezen/zien dat hij concerten zou gaan geven in Londen. Misschien dat hij eindelijk weer een beetje normaal zou worden en weer echt goede muziek zou gaan maken.
Maar dat mocht allemaal niet zo zijn en opeens is op 50-jarige en veelste jonge leeftijd de King of Pop heengegaan.
En hoewel ik dat jammer vind ben ik vooral overspoeld met blijdschap voor hem. Eindelijk vrijheid van media, van geldgierige familieleden, beschuldigingen, verwachtingen over een come-back, waanvoorstellingen, lichamelijke en geestelijke ziektes en paparazzi.
Nu kunnen we hem eindelijk weer zien zoals hij herinnert moet worden, als dat kleine jongetje met en later zonder zijn broers. De entertainer met de gouden stem die mooie liedjes zong en fantastisch danstte. De Motown Michael.
En over een heel aantal jaar zal Pixie mij vragen over deze jongeman en wat er met hem is gebeurt en ik zal ervoor zorgen dat ook zij zijn liedjes kent en meezingt in het engels (want zij is tweetalig en doet natuurlijk niet aan nep-engels....so sophisticated)
posted by Elaine at 2:03 p.m.
0 comments
