ongeduldig

Ongeduldigheid is niet de beste karaktereigenschap tijdens een zwangerschap moet ik zeggen....wordt echt stapelgek van het wachten. Officieel is mijn baby vandaag af of klaar of volledig volgroeid hoe je het wilt noemen. Dus ik vind dat ze er daarom ook wel meteen nu uit kan komen. Maar aan de andere kant is het leuker als het gebeurt als mijn ouders hier zijn zodat ze niets hoeven te missen....
Anyhoe het maakt niet echt uit wat ik wil of denk of vind want moeder natuur heeft deze beslissing geheel in haar handen en dat is irritant! Ook is mijn baby verre van ingedaald en ligt nog steeds koppig in precies dezelfde positie als 6 weken geleden of misschien zelfs langer, ben de tel kwijt. Geen voetmassages of accupunctuurnaalden kunnen er tegenop. Morgen wordt de laatste draaimethode uit de kast gehaald een handmatige draaiing van buitenaf door een vroedvrouw onder echo-controle en zelfs dat is maar in 60% succesvol. Hopelijk hoor ik bij die 60% en hopelijk daalt mevrouw daarna snel in.
Aanstaande zondag heb ik mijn 'baby-shower' en ik dacht dat men in Nederland daar wel redelijk bekend mee was, maar ik krijg de hele tijd verbaasde reacties dus in het kort: het is een feestje meestal alleen voor vrouwen (bij mij ook voor mannen) net voor de bevalling, den zwangere moet een lijst maken van alles wat ze nog nodig heeft voor den zuigling en iedereen koopt dan dus iets van die lijst. Nuttig en gezellig. Aangezien wij muzikantenvrienden hebben moet het allemaal net weer even anders, zo ziet de uitnodiging eruit als een flyer van een rockconcert en is alleen het eerste uur manloos, daarna is het volgens mij gewoon een excuus voor iedereen om te feesten en met elkaar te hangen en te jammen. Onze Franse vriendin Anouk gaat voor ons allemaal koken net zoals ze op de bruiloft deed dus over de catering valt sowieso niet te klagen.
Verder ben ik verkouden op het moment, was vergeten hoe dat voelde want ik ben al een tijdje niet ziek geweest, en ik heb dat gevoel ook zeker niet gemist.
Snot overal...bah....hatsjoe....ga naar bedje toe...

Kan bijna niet geloven dat vier weken geleden Lucian's halfbroertje werd geboren! Armand Marsyas Khish Dominic groeit als kool en begint al een heel mannetje te worden. En ondertussen waggel ik nog steeds voort, nog steeds vier weken verwijderd van de uitgerekende datum!!!! En ik moet zeggen dat het natuurlijke mechanisme van de voorbereiding in gang is gezet. Hoe bang je ook bent voor de pijn van de bevalling je lichaam zorgt er ver van te voren al voor dat je je zooooo ontzettend ongemakkelijk voelt dat het je allemaal niets meer uitmaakt. Een fijne gedachte....denk ik....
Langzaam beginnen ook al mijn hersencellen zichzelf uit te schakelen, al mijn bloed stroomt naar mijn baarmoeder en er blijft bijna niets over om mee na te denken....wat? zei er iemand wat?
Daarbij heb ik ook schoonmaakaanvallen, wie had dat ooit gedacht? Mama kan trots op me zijn, alle hangende kledingstukken zijn gesorteerd op kleur en Lucian's hoofd wordt er bijna afgebeten als hij ook maar iets laat slingeren. Ook ga ik dagelijks op spinnentocht om ervoor te zorgen dat alles met acht poten dood of verlamd is en buiten zicht.
Met baby Guerain/Mcguiness schijnt alles goed te zijn, ik word nog steeds iedere dag geschopt en geslagen en ze heeft nog steeds de uitgang niet gevonden. De afgelopen dagen is ze sowieso erg in de war en heb ik het idee dat ze denkt dat mijn slokdarm de uitgang is, heel fijn gevoel.
Verder is het weer in Sydney buitengewoon Hollands de afgelopen weken, enorme stortbuien de hele dag door en overstromingen in het binnenland, klinkt dat herkenbaar? En als het zo'n zeikweer is dan maakt het niet uit waar je bent op de wereld als je maar binnen kunt blijven op de bank naast de kachel. En dat doe ik dus.
Vorige week heb ik mijn laatste paar uurtjes gewerkt en ik ben nu dus officieel werkloos. Ik vind dat nogal een eng idee moet ik zeggen, omdat ik de afgelopen jaren soort van financieel onafhankelijk ben geweest en ik nu opeens op Lucian's zak moet leven. Niet echt een vertoning van 'girl-power'. Maar het zij zo.
Door het slechte weer en mijn gebrek aan lichamelijke energie heb ik verder niet echt veel spannende verhalen te vertellen. Lucian is op dit moment in the Opera House waar vanavond een award-gala wordt gehouden en onze goede vriendin/zangeres Kristin Berardi is genomineerd voor een van de prijzen. Helaas kon ik niet mee dus ik ben vanaf de bank voor haar aan het duimen.
Huh? bloemetjes? en toen kwamen de smurfen.....met hoedjes..........toch? jajaja whatever, we gingen naar de kermis.....hersencellen slaan op tilt, overdrive, overdrive, houston we have a problem.......bzzzzzzzzzz.....bliep....