Kan bijna niet geloven dat vier weken geleden Lucian's halfbroertje werd geboren! Armand Marsyas Khish Dominic groeit als kool en begint al een heel mannetje te worden. En ondertussen waggel ik nog steeds voort, nog steeds vier weken verwijderd van de uitgerekende datum!!!! En ik moet zeggen dat het natuurlijke mechanisme van de voorbereiding in gang is gezet. Hoe bang je ook bent voor de pijn van de bevalling je lichaam zorgt er ver van te voren al voor dat je je zooooo ontzettend ongemakkelijk voelt dat het je allemaal niets meer uitmaakt. Een fijne gedachte....denk ik....
Langzaam beginnen ook al mijn hersencellen zichzelf uit te schakelen, al mijn bloed stroomt naar mijn baarmoeder en er blijft bijna niets over om mee na te denken....wat? zei er iemand wat?
Daarbij heb ik ook schoonmaakaanvallen, wie had dat ooit gedacht? Mama kan trots op me zijn, alle hangende kledingstukken zijn gesorteerd op kleur en Lucian's hoofd wordt er bijna afgebeten als hij ook maar iets laat slingeren. Ook ga ik dagelijks op spinnentocht om ervoor te zorgen dat alles met acht poten dood of verlamd is en buiten zicht.
Met baby Guerain/Mcguiness schijnt alles goed te zijn, ik word nog steeds iedere dag geschopt en geslagen en ze heeft nog steeds de uitgang niet gevonden. De afgelopen dagen is ze sowieso erg in de war en heb ik het idee dat ze denkt dat mijn slokdarm de uitgang is, heel fijn gevoel.
Verder is het weer in Sydney buitengewoon Hollands de afgelopen weken, enorme stortbuien de hele dag door en overstromingen in het binnenland, klinkt dat herkenbaar? En als het zo'n zeikweer is dan maakt het niet uit waar je bent op de wereld als je maar binnen kunt blijven op de bank naast de kachel. En dat doe ik dus.
Vorige week heb ik mijn laatste paar uurtjes gewerkt en ik ben nu dus officieel werkloos. Ik vind dat nogal een eng idee moet ik zeggen, omdat ik de afgelopen jaren soort van financieel onafhankelijk ben geweest en ik nu opeens op Lucian's zak moet leven. Niet echt een vertoning van 'girl-power'. Maar het zij zo.
Door het slechte weer en mijn gebrek aan lichamelijke energie heb ik verder niet echt veel spannende verhalen te vertellen. Lucian is op dit moment in the Opera House waar vanavond een award-gala wordt gehouden en onze goede vriendin/zangeres Kristin Berardi is genomineerd voor een van de prijzen. Helaas kon ik niet mee dus ik ben vanaf de bank voor haar aan het duimen.
Huh? bloemetjes? en toen kwamen de smurfen.....met hoedjes..........toch? jajaja whatever, we gingen naar de kermis.....hersencellen slaan op tilt, overdrive, overdrive, houston we have a problem.......bzzzzzzzzzz.....bliep....