een jaar

Het is inmiddels alweer 3 september maar op 24 augustus jongsleden was het een jaar geleden dat ik aankwam in Australie. Ik weet nog dat Lucian mij ophaalde van het vliegveld en dat ik zo verbaast was hoe groen alles was en dat Sydney zo heuvelachtig was. Nog steeds verbaas ik mij over dingen, vooral nu de lente weer voor de deur staat en ik weer nieuwe kleurige en geurige bloesems ontdek die ik vorig jaar niet eens gezien heb. En wat is er veel gebeurt het afgelopen jaar, ik ben getrouwd en ik heb een kind gekregen...
Ik heb verder gereist dan ooit tevoren en ik ben langer van huis weggeweest dan ooit tevoren. Soms maakt mij dat een beetje verdrietig en soms voelt het ontzettend goed omdat het zo'n spannend avontuur is.
Afgelopen zaterdag werd mijn husband 28 en gisteren was het in Australie vaderdag! Het was een recordweek de afgelopen week met temperaturen rond de 27 graden en dat was in de laatste 100 jaar niet meer voorgekomen. Ik ben daarom veel op pad geweest en heb lekker met Pixie gewandeld en in het park gezeten, in de schaduw weliswaar want je wil dat tere kinderhuidje niet meteen aan huidkanker blootstellen vooral niet als het gat in de ozonlaag zich direct boven je hoofd bevind :)
Ook hebben wij gisteren een camper geboekt waarmee wij net voor de kerst gaan rondtoeren in de richting van Melbourne. Voor Lucian staat er ook een andere toer voor de deur, eentje met een Ghanese reggae-artiest die blijkbaar veel fans heeft in Oz. Dat betekent wel dat ik een paar weekenden alleen zit, maar ja daar wordt je hard van en een doorgewinterde moeder.
Pixie is de afgelopen week ruim 300 gram aangekomen en ze is per ongeluk zelfstandig omgerold van haar buik op haar rug, tot grote schrik van haar moeder die heel eventjes de kamer uit was om de was uit de wasmachine te halen...Gelukkig kon ze nergens afrollen, maar dit atletische wurmpje wordt liggend op hogere meubels niet meer alleen gelaten.