en soms gaat alles mis....

Het is weekend, zondag 21 januari, Lucian en ik hebben allebei een dag vrij en omdat het 38 graden is besluiten we naar het strand te gaan. Knetterdruk op de weg en hardstikke warm in de auto. Half gekookt komen we aan bij het strand. Gelukkig vinden we meteen een parkeerplaats, wel een eind bij het water vandaan maar in ieder geval gratis. Het strand ligt propvol met mensen, maar we vinden een plekje waar ook wat schaduw is, wel zo verantwoord. Het water is lekker verkoelend alleen worden er bij iedere golf kleine kindertjes tegen je aan gelanceerd dus dat is niet echt fijn. De drukte samen met de ongelofelijke hitte is genoeg om Lucian en mij in twee sjagrijnige bromberen te veranderen. Zelfs een ijsje helpt niet...
Gelukkig zetten we ons er overheen tegen het einde van de middag en op weg naar huis verrast Lucian mij met een bezoek aan de bioscoop. Lekker in de airco hebben we The Pursuit of Happiness gekeken. Onze middag was toch nog geslaagd!
Tijdens het teruglopen naar de auto merkt Lucian dat hij zijn lampen aan heeft laten staan en ja hoor de accu is helemaal leeg. Tot overmaat van ramp hebben we allebei ons mobieltje thuis gelaten en dus moeten we een telefooncel vinden. Dat was gelukkig niet zo moeilijk, wat wel moeilijk was was om nummers van vrienden te achterhalen uit het blote hoofd en om ze te pakken te krijgen. denk dat iedereen in de kroeg zat of nog op het strand. Geprobeerd de Australische ANWB te bellen maar je moet lid zijn en een lidmaatschap kost meer dan 300 dollar en dat hebben we eventjes niet. Lucian heeft geen startkabels en omstanders konden ons ook niet helpen. Dus dan maar met de bus naar huis....
Thuis lekker gekookt en de tv aangezet, maar midden in mijn favoriete dansidolsprogramma stopt opeens de elektriciteit ermee en zitten we in het donker. Samen met de rest van de buurt. Ach, eigenlijk is het wel gezellig en we besluiten daarom een stukje te gaan wandelen en wat kaarsen te gaan kopen bij de supermarkt. Voordat ik naar buiten stap vraag ik nog aan Lucian of hij een sleutel bij zich heeft, hij murmelt iets en ik denk dat het 'ja' betekent. Hij stapt ook naar buiten en trekt de deur achter zich dicht.....en zegt 'oeps'. Ja soms gaat alles mis....
Op dat moment hebben we twee opties, bij vrienden logeren en hopen dat in de ochtend de makelaar ons kan helpen of een slotenmaker bellen. Uiteindelijk voor de slotenmaker gekozen, die vervolgens in het pikkedonker met een klein zaklampje binnen tien seconden de deur voor ons heeft opengemaakt. Maar wel voor een exorbitant bedrag waarvoor we bijna een lidmaatschap van de anwb hadden kunnen betalen...
Maar lekker in mijn eigen bedje geslapen en als het goed is is Lucian nu de auto aan het ophalen samen met een technische vriend die hem gaat helpen met de accu. Ja we blijven lachen......als een lachende mandarijn.....verschrompelt in de zon....